Met de voetbalkreten galmend uit het heizelstadion onderweg naar de Belgische Michael Jackson van onze tijd. Tickets duurder dan de originele prijs, op elkaar geplakte mensen op het middenplein en de warmte die toeslaat. Maar hij is het meer dan waard, Stromae. (Echte naam Paul Van Haver) 
Lichten uit, gillende meiden. De gratis ING-gadgets in de lucht. Een mooi lichtspel maakt van Paleis 12 een ware sterrenhemel. De band speelt ‘ta fête’ en het publiek gaat uit de bol en plots: Il est l’heure, fini l’heure de danser… Le gamin de Bruxelles komt timide op, maar dat is een groot contrast met wat nog komen gaat. Twee uur lang weerklinken z’n hits door de boxen, afgewisseld met wat moppen. ‘J’ai le pied cassé’, zegt hij. En om het ons te bewijzen laat hij de röntgen van zijn voet zien. Maar van de gebroken voet is niet veel te merken. Hoewel hij niet mag van de dokter, springt hij vrolijk heen en weer als een botsbal. En waar hij bij het ene lied als een gek springt haalt hij bij het andere lied z’n depressieve zelf boven.
Het is z’n laatste concert in België, of toch voor even. Hij bedankt de hele ploeg en neemt afscheid van het publiek. Of toch niet? Hij komt toch nog eens terug. Hij bedankt z’n familie en vooral z’n vriendin. Samen met zijn vijf bandleden zingt hij Tous les mêmes à capella. De zaal werd stil. de puurheid van de songtekst komt naar boven. Na het nummer gaat het publiek weer uit de bol. Hij beslist om nog een lied te zingen, à capella. Moules frîtes. Het publiek kan niet enkel meer luisteren en zingt het refrein uit volle borst mee:
Paulo aime les moules frites, sans frites et sans mayo’
Paulo aime les moules frites, sans frites et sans mayo’
Yo yo yo, yo yo yooo
Yo yo yo, yo yo yooo
Stromae kan het niet inhouden en laat zijn tranen de vrije loop. Heel de zaal zingt en dat geeft rillingen, ook bij mij. En dat verdient hij ook want il est FORMIDABLE.
Offthemirror 